مشخصات مهم در انتخاب کلاه ایمنی مهندسی استاندارد :
• وزن کلاه ایمنی نباید بیشتر از ۴۰۰ گرم باشد.
• حداقل باید ۳ سانتی متر فاصله سطح بالایی عامل تعلیق ساز تا پوسته خارجی کلاه باشد.
• کلاه ایمنی باید از مواد غیر قابل احتراق ساخته شده باشد
• کلاه ایمنی باید در گروه های A و B عایق الکتریسیته باشد
• کلاه ایمنی باید توانایی تحمل اتصال برقی معادل ۲۰٫۰۰۰ ولت را زمین را داشته باشد.
• در مقابل ضربه مقاوم باشد و از نظر رطوبت غیر قابل نفوذ باشد.
• استانداردهای کلاه ایمنی ISO 3873,ANSI-Z89,EN 397 می باشد.
جنس کلاه با توجه به ریسک های موجود در محیط کار باید انتخاب شود:
Polly Ethylen (پلی اتیلن):
متداول ترین ترکیبی است که در کلاه ایمنی استفاده می شود.
مقاومت مکانیکی نسبتاً خوب و قیمت ارزانی دارد.
(Acronitril Butadine Styrene (A.B.S :
یک ترکیب سخت پلیمری است که فرآیندهای شیمیایی ساخته می شود.
از نظر ظاهری شبیه پلی اتیلن است؛ اما با مقاومت مکانیکی بهتر، انعطاف کمتر، گرانتر و کارایی موثرتر از پلی اتیلن ها.
ترکیبات پشم شیشه (Fiber Glass) :
این ترکیبات مقاومت حرارتی خوبی دارند به همین دلیل در جاهایی که خطر آتش سوزی و ذوب وجود دارد استفاده می شود.
آلومینیوم:
این ماده مقاومت خوبی نسبت به پاشش مواد مذاب دارد و دارای خاصیت ضربه گیری است.
کلاس کلاه ایمنی مهندسی عمران
در فرآیند خرید انواع کلاه ایمنی ، با سه کلاس کلاه ایمنی متفاوت روبرو هستیم که هر کدام ویژگی های متفاوتی دارند. طبق استاندارد ANSI ، این سه دسته عبارتند از:
کلاس C بدون مقاومت عمده در برابر جریان الکتریسیته
این نوع کلاه بسیار رسانا است و معمولاً از آلومینیوم ساخته می شود. وزن بسیار سبک ، مقاومت بالا در برابر ضربه و راحتی زیاد از ویژگی های این کلاه ایمنی است ، در محیط الکتریکی بسیار ضعیف و در برابر جریان مقاوم است. بنابراین افرادی که در زمینه برق کار می کنند به هیچ وجه نباید از این کلاه ها استفاده کنند.
کلاس G دارای مقاومت تا 2200 ولت
کلاه ایمنی عمومی از همان نوع ، که عمدتا برای دفع ضربه و جلوگیری از انتقال آن به سر استفاده می شود ، در پروژه های مختلف ، به ویژه پروژه های ساختمانی و عمرانی استفاده می شود. مقاومت این کلاه ایمنی محدود به ولتاژ است و می توانند تقریباً 2200 ولت را تحمل کنند.
کلاس E دارای مقاومت تا 20000 ولت
نام چنین کلاه ایمنی نشان دهنده استفاده از آنها در فرایندهای الکتریکی است و در شرایط بسیار خطرناک بالای 20000 ولت استفاده می شود. البته ، باید به خاطر داشته باشیم که این کلاه ایمنی همچنین می تواند در برابر ضربه و سایر عوامل مخرب مانند سقوط اجسام یا هر چیز دیگری مقاومت کند.
خطرات عمده ای که ناحیه سر را در محیط های شغلی تهدید می نماید
• خطر مکانیکی ناشی از ضربه در اثر سقوط اشیا یا برخورد سر با اشیاء سخت.
• خطر پاشش گدازه در فرآیند های ریخته گری.
• خطر پاشش مواد شیمیایی مایع مانند اسید ها و قلیاها.
• خطر تماس با خطوط انتقال برق و تجهیزات الکتریکی.
• خطر تاثیر پرتوهای گرمایی روی سر.
آزمون های استاندارد بر روی کلاه ایمنی مهندسی :
• آزمون جذب ضربه: در این آزمون یک جسم کروی ۵ کیلویی از ارتفاع یک متری بر روی کلاه که روی یک سر مصنوعی قرار گرفته رها می شود. بیشترین نیروی وارده به سر نباید از ۵۰۰ dyne تجاوز کند. این آزمون در دمای ۱۰- و ۵+ درجه سانتیگراد و در هوای مرطوب تکرار می شود.
• آزمون مقاومت در برابر نفوذ: در این آزمون با یک میله ۳ کیلوگرمی که قطر آن ۱۰۰ میلی متر است با زاویه ۶۰ درجه ضربه ای به کلاه وارد می شود که نوک میله نباید کلاه را سوراخ کند.
• آزمون مقاومت در برابر اشتعال: در این آزمون کلاه برای مدت ۱۰ ثانیه در معرض شعله Busen که سوخت آن پروپان است و قطر شعله در حدود ۱۰ میلی متر است قرار می گیرد. بعد از کنار کشیدن کلاه از شعله، سوختن سطح خارجی نباید بیشتر از ۵ ثانیه ادامه یابد.
• آزمون مقاومت (عایق بودن) الکتریسیته: در این آزمون ابتدا کلاه را از محلول Nacl پر کرده سپس در یک وان پر از محلول مذکور قرار می دهند. میزان نشت الکتریکی، در ولتاژ ۱۲۰۰ ولت و ۵۰ هرتز اندازه گیری می شود؛ در این شرایط جریان نشتی نباید بیش از ۱٫۲ میلی آمپر باشد.
• آزمون مقاومت در برابر گدازه های فلزی: این آزمون در صنایع آهن و فولاد صورت می گیرد. بدین منظور ۳۰۰ گرم فلز مذاب با درجه حرارت ۱۴۰۰ درجه سانتیگراد بر روی پوسته کلاه ریخته می شود.
